Τους ψηφίζουμε και μετά χτυπάμε το κεφάλι μας στον τοίχο

Λεπτομέρειες

Δημοσιεύτηκε στις Πέμπτη, 17 Απριλίου 2014 09:49

Μετά και την ανακοίνωση του Μάκη Χριστοδουλόπουλου, εκ μέρους του «στρατηγού ανέμου» Βύρωνα Πολύδωρα, ως υποψήφιου ευρωβουλευτή, νομίζω ότι έχουμε κλείσει με την υπόθεση του σε ποιόν θα δώσουμε την ψήφο μας στις 25 Μαΐου.  Σε κάποια θάλασσα ή σε κάποια παραλία αν ο καιρός είναι καλός, σε κάποια ταβέρνα αν το επιτρέπουν τα οικονομικά μας.

Δυστυχώς όμως, για να γίνει αυτό θα πρέπει να έχουμε ξεκαθαρίσει με την εκλογή δήμαρχου και περιφερειάρχη. Αν όχι, θα πρέπει να ξαναπάμε στα εκλογικά κέντρα και να αναγκαστούμε να ψηφίσουμε και για την ευρωβουλή.

Και αν το κάνουμε, τουλάχιστον ας σταυρώσουμε έναν γνωστό μας, συμπολίτη μας, έστω και αν γνωρίζουμε ότι δεν έχει καμιά πιθανότητα εκλογής, έστω και αν με τον τρόπο αυτό, ρίχνουμε νερό στον μύλο της επαρχίας των Αθηνών. Και μόνο τα καυστικά σχόλια σε έντυπο και ηλεκτρονικό τύπο, μαρτυρούν ότι η κατάσταση του πολιτικού συστήματος έχει εκτροχιαστεί και μια υπόθεση σοβαρή όπως η εκλογή ευρωβουλευτών, τείνει να εξελιχθεί σε κακόγουστο αστείο.

Να σημειωθεί ότι όταν η λίστα των υποψηφίων σταματούσε στα 12 άτομα, το θεωρούσαμε μεγάλη τιμή για τον τόπο, να μπει κάποιος από μας, στη συγκεκριμένη λίστα, αν και όταν γινόταν, η εκλογή του ήταν αδύνατη, αφού απλώς συμπλήρωνε το ψηφοδέλτιο.

Το ίδιο και τώρα, οι δικοί μας απλώς συμπληρώνουν την σαραντάδα των υποψηφίων και φέρνουν ψήφους στο κόμμα, ενώ δεν έχουν πιθανότητα εκλογής απέναντι, στο Ζαγοράκη, τον Χριστοδουλόπουλο. Γίνεται βέβαια ντόρος μεγάλος στις τοπικές κοινωνίες, αν και καλό θα είναι να μη γίνεται ντόρος και εκ μέρους των υποψηφίων, με δηλώσεις μεγαλόστομες και με συνεντεύξεις.

Αξίζει να σημειωθεί και η προφανώς σωστό επιλογή της Ντόρας Μπακογιάννη, να μη συμμετέχει στις ευρωεκλογές, αφού δεν θα είχε να ανταγωνιστεί τους συνυποψήφιους της σε πολιτικό επίπεδο, αλλά σε αναγνωσιμότητα.  Και άντε τώρα να τα έβαζε με τον Λαζόπουλο ή με τον Χριστοδουλόπουλο και να έπαιρνε λιγότερες ψήφους.

Τι θέλουμε να πούμε; Στραβώνει η υπόθεση της εκπροσώπησης στα κοινά όταν οι επιλογές δεν γίνονται βάση της πολιτικής ικανότητας των υποψηφίων αλλά από το πόσο γνωστοί είναι στον κόσμο. Και το σφάλμα δεν είναι των τραγουδιστών ή των ηθοποιών, είναι πάντα των πολιτικών που τους επιλέγουν, προσβλέποντας σε ψήφους.

Αλλοίμονο αν η απαξία της πολιτικής μας οδηγήσει σε επιλογές που το μόνο που θα έχουν να προσφέρουν θα είναι η αναγνωσιμότητα. Πολιτική είναι η αντίληψη των πραγμάτων. Πως κάποιος αντιλαμβάνεται την παρουσία του στην κοινωνία, την παρουσία και συμμετοχή των συνανθρώπων του, τα προβλήματα και τις λύσεις που θα δώσει.

Και αναλόγως του τρόπου αντίληψης, οι πολιτικοί διαχωρίζονται σε προοδευτικούς, συντηρητικούς, φιλελεύθερους, σοσιαλιστές, ή σε όποια άλλη πολιτική ταυτότητα, η οποία όπως έχει πραγματικό περιεχόμενο και δεν είναι κενή περιεχομένου, όπως συμβαίνει με την ταυτότητα της αναγνωσιμότητας.

Το ίδιο ισχύει για την κεντρική πολιτική σκηνή, το ίδιο και για τις τοπικές εκλογές. Με μόνη διαφορά, όταν αντιπαρατίθενται υποψήφιοι των τοπικών κοινωνιών με υποψηφίους με πανελλαδική αναγνωσιμότητα. Εκεί, δεν υπάρχει συναγωνισμός. Ο κόσμος, από την Κρήτη ως την Θράκη, θα επιλέξει τον γνωστό, αυτό που βλέπει πιο συχνά στο τηλεοπτικό γυαλί. Και μια μέρα θα χτυπά το κεφάλι του για την επιλογή που έκανε. Στην Ελλάδα, οι έλληνες, πρέπει να έχουμε πολύ γερό κεφάλι. Τόσες φορές το έχουμε χτυπήσει με φόρα στον τοίχο, και με τη πρώτη ευκαιρία, συμπεριφερόμαστε σαν πρόβατα. 

• < Προηγούμενο
• Επόμενο >