Ανήκουμε εις την Δύσιν, στην Ανατολή, ή δεν έχουμε ακόμη αποφασίσει;

Λεπτομέρειες

Δημοσιεύτηκε στις Παρασκευή, 10 Ιανουαρίου 2014 08:06

Αν ένα πολιτικό κόμμα είχε δίκιο που δεν παραβρέθηκε στην επίσημη έναρξη της ελληνικής προεδρίας στην ΕΕ, αυτό ήταν το ΚΚΕ, καθώς οι πολιτικές του θέσεις διαφέρουν ριζικά από όλα τα άλλα κόμματα. Τα άλλα, όπως τα έχουν πει μέχρι σήμερα, πιστεύουν στο μεγάλο αυτό σύνολο που λέγεται Ενωμένη Ευρώπη. Και αφού πιστεύουν, θα έπρεπε να είναι εκεί και σε δηλώσεις να καταγράψουν τις διαφωνίες τους.

Το πρόβλημα είναι, πως δεν ήταν εκεί, δεν πήγαν… όπως ο γράφων δεν θα πήγαινε σε ένα αγώνα του Θρύλου, καθώς το Τριφύλλι έχει στην καρδιά του. Και το ζήτημα που προκύπτει είναι, όσοι δεν πήγαν, που πιστεύουν ότι θα πρέπει να ανήκει η χώρα. Και για να μη παρεξηγηθούμε, μπορεί οι ηγεσίες ΝΔ και ΠαΣοΚ να ήταν εκεί, αλλά το ίδιο ερώτημα ισχύει για πολλά στελέχη τους και φυσικά και για τον κόσμο που τους ψηφίζει.

Ουσιαστικά, πρόκειται για ένα ερώτημα και δεν είναι ψευδοδίλλημα, το οποίο θα πρέπει να απαντήσει συνολικά η χώρα. Θυμάστε άλλωστε τι έγινε όταν ο Γιώργος Παπανδρέου είχε την …φαεινή ιδέα του δημοψηφίσματος για το μνημόνιο. Οι …ευρωπαίοι, του το έθεσαν ευθέως, να ψηφίσουμε αν θέλουμε να είμαι ευρωπαίοι ή όχι. Ποιοι, αυτοί στους οποίους δώσαμε το όνομα, δώσαμε τα χαρακτηριστικά του πολιτισμού και της δημοκρατίας (ή μήπως τα πήραν από μόνοι τους;) και τελικά τους συμπεριφερόμαστε λες και δεν έχουμε καμιά σχέση μαζί τους.

Να σημειωθεί ότι δεν πρόκειται για απλά ρητορικό δίλλημα το που ανήκει η χώρα. Αφορά κυρίως στην ουσία της παρουσίας της χώρας μας στον κόσμο. Σήμερα, στην εποχή της παγκοσμιοποίησης, δύσκολα κανείς να είναι μόνος, όσο δυνατός πολιτικά και οικονομικά να είναι. Άλλωστε, αυτό αποδεικνύουν και οι κυρίως οικονομικοί και λιγότεροι πολιτικοί συνασπισμοί που υπάρχουν. Η Ενωμένη Ευρώπη, ανάλογη ένωση στην Λατινική Αμερική, υπάρχουν οι Τίγρεις της Ανατολής, όπως επίσης και οι χώρες των G.

Άρα λοιπόν, αυτή είναι και η λογική της παρουσίας μας στην ΕΕ, αυτή, με διαφορετικά χαρακτηριστικά, ήταν και η λογική της ένταξης μας στο ευρώ. Με την διαφορά, ότι δεν είχαμε τα χαρακτηριστικά των υπολοίπων κρατών μελών και δυστυχώς πολύ δύσκολα θα τα αποκτήσουμε, έστω και αν είμαστε αναγκασμένοι από τα μνημόνια. Άλλωστε και αυτά τα υπογράφουμε και δεν τα τηρούμε. Ούτε σοβαρό δημόσιο κάναμε, ούτε δίκαιο φορολογικό σύστημα, ούτε πολλά άλλα.

Προφανώς, δεν είναι επαναστατικό να μην επιθυμείς να κάνεις καλά πράγματα για την πατρίδα σου και για τον λαό σου. Ναι να αντιδράς, αλλά όχι και σε όσα είναι προς όφελος σου. Άρα, κάτι βαθύτερο είναι που εμποδίζει την χώρα από το αποδεχτεί ανήκει στην Ευρώπη, ή καλύτερα, ότι ανήκει στο σύνολο που δημιουργήθηκε κυρίως από την δική της φιλοσοφία, έστω και αν ο θεσμός αυτός έχει παραστρατήσει.

Με λίγα λόγια, πολιτικό σύστημα και πολίτες, καθώς και οι οικονομικοί παράγοντες, γενικότερα η Ελλάδα, θα επιθυμούσε ίσως να είναι στην Ευρώπη, αλλά στην πραγματικότητα θέλει να είναι στην Ανατολή. Και να μη πει κανείς ότι αυτή είναι και η φιλοσοφία του δικέφαλου αετού της ανατολικής Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας. Άλλη υπόθεση αυτή.

Παραμένοντας στο αρχικό ερώτημα, θα μπορούσε κανείς να αναζητήσει ένα τρίτο δρόμο. Μόνο που τον αναζήτησε, εις μάτην δυστυχώς, πρώτος ο Ρήγας, με το Βαλκανικό του όραμα. Τα βαλκάνια που παραμένουν κατακερματισμένα, πολύ δύσκολα θα μπορούσαν να αποτελέσουν ένα αναπτυξιακό σύνολο, ανταγωνιστικό προς τα άλλα. Άλλωστε και οι Βαλκάνιοι, την ένταξη τους στην ΕΕ αναζητούν.

Η χώρα έχει χρεοκοπήσει δυο φορές σε τέσσερα χρόνια και υπέγραψε μνημόνια και δανειακές συμβάσεις. Προφανώς θα υπογράψουμε και άλλα. Πριν το κάνουμε, ας πει ο καθένας καθαρά, που θέλει να ανήκει. Στην σκληρή Ευρώπη, στην θολή Ανατολή ή μήπως να είμαστε μόνοι μας, αναλαμβάνοντας τον ρόλο της Κούβας, τώρα που και αυτή αποποιείται τον απομονωτισμό. Και αναλόγως από τον προσανατολισμό της χώρας, θα προκύψει τόσο και πολιτικό σύστημα που θα επικρατήσει, τόσο και η γενικότερη κατεύθυνση της χώρας. Αλλά, επιτέλους, ας το πει ο καθένας που θέλει να ανήκει.

• < Προηγούμενο
• Επόμενο >