Πώς το δώρο της ελευθερίας ενός λαού, μπορεί να μετατραπεί σε μισητή τυραννία από την αχαλίνωτη δίψα για υλικά αγαθά

Λεπτομέρειες

Δημοσιεύτηκε στις Τρίτη, 16 Σεπτεμβρίου 2014 22:09

Γράφει ο Κώστας Σαράφης

Από τη στιγμή που τα δημόσια πράγματα θα πάψουν να αποτελούν την κύρια απασχόληση των πολιτών, κι από τη στιγμή που οι πολίτες θ’ αρχίσουν να προτιμούν και να φροντίζουν για το πορτοφόλι τους περισσότερο παρά για το συλλογικό συμφέρον, το κράτος βρίσκεται κιόλας στα πρόθυρα της καταστροφής του.

Η αχόρταγη δίψα του κέρδους, η μαλθακότητα κι η επιθυμία για άνεση- αυτά μετατρέπουν τις προσωπικές υπηρεσίες σε χρηματικές. Όλοι δίνουν ένα μέρος από τα κέρδη τους για να τα αυξήσουν με την άνεση τους. Δώστε χρήματα και σε λίγο θα ‘χετε αλυσίδες. Στις αληθινά ελεύθερες χώρες, οι πολίτες τα κάνουν όλα με τα χέρια τους- τίποτε με το χρήμα. Όχι μονάχα δεν πληρώνουν για να εξαιρεθούν από τις υποχρεώσεις τους, θα πληρώσουν κιόλας για να τις εκτελέσουν προσωπικά οι ίδιοι!

Όσο καλύτερα συγκροτημένο είναι το κράτος, τόσο οι πολίτες έχουν το νου τους, περισσότερο στις δημόσιες υποθέσεις παρά στις ατομικές. Κι ακόμα, υπάρχουν πολύ λιγότερες ατομικές υποθέσεις. Και τούτο γιατί ;

Αφού το κάθε άτομο έχει ένα σημαντικό μερίδιο από το σύνολο της κοινής ευημερίας, επομένως πολύ λίγα πράγματα θα επιδιώξει για το κατ’ ιδίαν όφελος.

Σε μια πολιτεία που κυβερνιέται καλά, ο καθένας τρέχει στις συνελεύσεις. Όταν υπάρχει όμως μια κακή κυβέρνηση, κανένας δεν θέλει να κάνει ούτε βήμα για να πάρει μέρος σ’ αυτές γιατί κανένας δε νοιάζεται για ότι γίνεται. Όλοι προβλέπουν πως δεν θα επικρατήσει η γενική θέληση και στο τέλος τους απορροφούν ολότελα τα ατομικά τους ζητήματα. Από τη στιγμή που θα πουν οι πολίτες, για τις υποθέσεις του κράτους «τι με ενδιαφέρει εμένα;», πρέπει να καταλάβουμε αμέσως ότι το κράτος είναι χαμένο.

Κι όταν οι πολίτες είναι φιλάργυροι κι αγαπούν περισσότερο τον «τροβά τους» από την Ελευθερία και «αντέχουν» για πολύ στις ολοένα και πιο έντονες προσπάθειες της κυβέρνησης, τότε, οι αυτόκλητοι μισητοί «σωτήρες», τύραννοι, βασιλιάδες, κολονέλοι, που καραδοκούν να γκρεμίσουν τη Δημοκρατία, με αποτέλεσμα να μας μεταμορφώσουν σε κλειδωμένους και άλαλους πολίτες με δουλική συμπεριφορά, στερώντας μας έτσι, το πλέον θαυμάσιο επίτευγμα μετά τον ήλιο, αυτό το δώρο της Ελευθερίας!

Παραφράζοντας σήμερα τον επικό στίχο του Κάλβου ότι «θέλει αρετή και τόλμη η Ελευθερία» μας υπενθυμίζει: όταν ξοδεύουμε και δαπανούμε χωρίς να παράγουμε τίποτε, από πού βγαίνουν λοιπόν αυτά που ξοδεύουμε; Αν ζούσε σήμερα ο Κάλβος, ίσως να έκανε την εξής προσαρμογή: «θέλει τα απαραίτητα και όχι τα περιττά και τα προνόμια η ελευθερία» που ισούται με το δουλοκτητικό –«τα δάνεια τους λαούς δούλους εστί..»

• < Προηγούμενο
• Επόμενο >