Ζει και βασιλεύει ο λαϊκισμός παντός καιρού και παντός κόμματος

Λεπτομέρειες

Δημοσιεύτηκε στις Πέμπτη, 24 Ιουλίου 2014 07:27

Τι άραγε είναι λαϊκισμός; Πολύ πιθανόν να μην υπάρχει άλλη χώρα στον κόσμο που να έχει ζήσει τον λαϊκισμό στο πετσί της τα τελευταία 40 χρόνια. Ένας λαϊκισμός που δεν προωθήθηκε μόνο από τους πολιτικούς, αλλά και από τους συνδικαλιστές στον δημόσιο τομέα, από τους αξιωματούχους του ελληνικού κράτους, έναν στρατό 5-6 χιλιάδων ατόμων που πλαισίωναν την κρατική μηχανή εναλλασσόμενοι αναλόγως του κόμματος που ανέβαινε στην εξουσία.

Είναι αυτός ο λαϊκισμός που μας οδήγησε στην χρεοκοπία, σε ένα κράτος φτωχό με πλούσιους κατοίκους, οι οποίοι έπαιρναν τα ψίχουλα που έπεφταν από το τραπέζι όπου έτρωγαν αυτοί που ουσιαστικά «τρέχουν» την χώρα.   

Και δυστυχώς για την Ελλάδα, όπως δεν έκλεισε ο κύκλος της μεταπολίτευσης, με την κακή έννοια που τις αποδίδουν τα τελευταία χρόνια οι λαϊκιστές παντός καιρό και παντός κόμματος, δεν έπαψε στη χώρα μας και ο λαϊκισμός. Τουναντίον, ζει και βασιλεύει.

Ας δούμε το ενδιαφέρον άρθρο-σχόλιο του Μιχάλη Χατζηκωνσταντίνου, από τη Ναυτεμπορική, αναφορικά του λαϊκισμού…

«Το τέλος του λαϊκισμού και την είσοδο της χώρας στη «Νέα Μεταπολίτευση» προανήγγειλε πριν από λίγες ημέρες ο πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς σε ένα πολύ ενδιαφέρον άρθρο του στον Τύπο, όπου υπογράμμισε -μεταξύ άλλων- και την επιτυχή προσπάθεια της ελληνικής κυβέρνησης να διασώσει την ελληνική οικονομία.

Η διαπίστωση του κ. Σαμαρά ότι ο λαϊκισμός αποτελεί το πλέον διαβρωτικό χαρακτηριστικό του ελληνικού πολιτικού συστήματος και θέτει συνεχή προσκόμματα σε κάθε προσπάθεια εκσυγχρονισμού, είναι ορθή.

Το ζήτημα δεν τελειώνει, όμως, εκεί. Ο λαϊκισμός δεν είναι ίδιον της αξιωματικής αντιπολίτευσης, όπως υποστηρίζεται ευρέως από τα κυβερνητικά χείλη και τα φίλια μέσα ενημέρωσης. Αντίθετα, διατρέχει όλη τη μεταπολίτευση και κάθε πολιτική πτέρυγα, συμπεριλαμβανομένων των εξωκοινοβουλευτικών κομμάτων.

Δεν εξαντλείται, μάλιστα, στα κοινοβουλευτικά έδρανα αλλά αγγίζει όλο και περισσότερο και τα υπουργικά. Εξάλλου, δεν είναι μόνον οι τηλεγενείς βουλευτές της αντιπολίτευσης που ομνύουν στο όνομα του κάθε «αδικημένου» αλλά και οι καινούργιοι υπουργοί οι οποίοι, αφού έχτισαν την καριέρα τους στα τηλεοπτικά δίκτυα υπερασπιζόμενοι κάθε «κατατρεγμένο», σήμερα συνωστίζονται στις ίδιες οθόνες προσπαθώντας να πείσουν ότι θα μεταρρυθμίσουν τη χώρα «χωρίς νέα μέτρα», ότι «θα διώξουν την τρόικα», ότι θα απαλλαγούν από όλους τους υπεράριθμους δημόσιους υπαλλήλους… πλην εκείνων που περιλαμβάνονται στο χαρτοφυλάκιό τους.

Ο λαϊκισμός είναι επίσης ένα σύμπτωμα που δύσκολα εκριζώνεται. Αρκεί να θυμηθεί κανείς τη συζήτηση της πρότασης μομφής που κατέθεσε πριν από μήνες ο ΣΥΡΙΖΑ στη Βουλή. Τότε, σε μια αποστροφή του λόγου του ο Αλέξης Τσίπρας προανήγγειλε πανηγυρικά ότι θα έρθει σύντομα η ώρα που «ο λαός θα σκίσει τα μνημόνια».

Σύσσωμοι τότε οι βουλευτές της συγκυβέρνησης σηκώθηκαν όρθιοι γελώντας και χειροκροτώντας ειρωνικά. Λίγο πριν από τις ευρωεκλογές, όμως, ο ίδιος ο πρωθυπουργός δήλωσε από το μπαλκόνι καταχειροκροτούμενος ότι «σκίζει τα μνημόνια κάθε μέρα»

Αμέσως μετά τις ευρωεκλογές, ήρθε και η σειρά των βουλευτών της ΝΔ να αποδείξουν ότι πήραν το μήνυμα και άρχισαν να καταθέτουν σωρηδόν στη Βουλή επίκαιρες ερωτήσεις, ζητώντας να καταργηθούν μέτρα τα οποία είχαν ψηφίσει οι ίδιοι λίγους μήνες νωρίτερα.

Ο πρωθυπουργός δεν αποκλείεται να έχει δίκιο. Η Νέα Μεταπολίτευση ίσως να έχει έρθει, αλλά ο λαϊκισμός που χαρακτήρισε την «πρώτη» Μεταπολίτευση και προκάλεσε πολιτικές παλινωδίες αποδεικνύεται εφτάψυχος. Κανείς δεν είναι αθώος του αίματος - μόνο αν το παραδεχτούμε όλοι θα μπορέσουμε να απαλλαγούμε από αυτό το έμμονο χαρακτηριστικό της πολιτικής ζωής».

Άραγε, αμφιβάλει κανείς ότι ο λαϊκισμός είναι παντού και πάντα παρόν στην ελληνική σημερινή πραγματικότητα;

• < Προηγούμενο
• Επόμενο >